مظالبی برای سلامتی جسمی و ذهنی

اختلالات خوردن شرایط پیچیده روانی هستند که می توانند عواقب شدید جسمی و روحی داشته باشند. از جمله شناخته شده ترین اختلالات خوردن می توان به بی اشتهایی عصبی و ارتورکسیا عصبی اشاره کرد. در حالی که هر دو بیماری شامل یک وسواس ناسالم در مورد غذا و وزن است، اما در علل زمینه‌ای، علائم و درمان متفاوت هستند. این مقاله به بررسی تفاوت‌های بین ارتورکسی عصبی و بی‌اشتهایی عصبی می‌پردازد و ویژگی‌های تعیین‌کننده و پیامدهای بالقوه آن‌ها را بررسی می‌کند.

بی اشتهایی عصبی

بی اشتهایی عصبی یک وضعیت سلامت روانی جدی است که با ترس شدید از افزایش وزن، تصویر بدن مخدوش و تلاش بی وقفه برای لاغری مشخص می شود. افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی اغلب مصرف غذای خود را محدود می کنند، ورزش بیش از حد انجام می دهند یا از ملین ها و دیورتیک ها برای رسیدن به وزن دلخواه خود استفاده می کنند. این اختلال می تواند منجر به سوء تغذیه شدید، مشکلات قلبی و حتی مرگ شود.

دو نوع اصلی بی اشتهایی عصبی وجود دارد: نوع محدود کننده و نوع پرخوری/پاکسازی. نوع محدود کننده شامل محدودیت شدید کالری بدون استفاده از پرخوری یا پاکسازی می شود، در حالی که نوع پرخوری/ پاکسازی شامل چرخه های پرخوری و به دنبال آن رفتارهای جبرانی، مانند پاکسازی یا ورزش زیاد است.

ارتورکسی عصبی

Orthorexia nervosa یک اختلال غذایی کمتر شناخته شده است که شامل یک وسواس ناسالم در خوردن فقط غذای "خالص" یا "تمیز" است. Orthorexia که توسط دکتر استیون براتمن در سال 1996 ابداع شد از کلمات یونانی "orthos" به معنای صحیح یا مستقیم و "orexis" به معنای اشتها گرفته شده است. افراد مبتلا به ارتورکسی عصبی فقط به مصرف غذاهایی که آنها را «سالم» می‌دانند، معطوف می‌شوند و اغلب از گروه‌های غذایی کامل اجتناب می‌کنند یا از رژیم‌های غذایی سخت پیروی می‌کنند.

در حالی که ارتورکسی عصبی به طور رسمی به عنوان یک اختلال سلامت روان در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) به رسمیت شناخته نشده است، آن را نوعی اختلال غذا خوردن در نظر می گیرند. ارتورکسیا می تواند منجر به سوء تغذیه، انزوای اجتماعی و مشکلات سلامت روان شود، اما به دلیل علائم کمتر آشکار آن در مقایسه با بی اشتهایی عصبی، اغلب نادیده گرفته می شود.

تفاوت بین بی اشتهایی عصبی و اورتورکسیا عصبی

1. بر کیفیت غذا در مقابل کمیت غذا تمرکز کنید

بی اشتهایی عصبی در درجه اول با تلاش بی وقفه برای لاغری از طریق محدودیت شدید کالری، ورزش بیش از حد، یا سایر رفتارهای جبرانی مشخص می شود. در مقابل، ارتورکسیا عصبی شامل وسواس مصرف تنها غذای «خالص» یا «تمیز» است که اغلب منجر به حذف کل گروه‌های غذایی یا پیروی از رژیم‌های غذایی سخت می‌شود.

2. علل و انگیزه ها

بی اشتهایی عصبی اغلب ناشی از ترس از افزایش وزن، فشار جامعه برای لاغر شدن و تصویر مخدوش بدن است. از سوی دیگر، ارتورکسی عصبی ناشی از میل به خودسازی، رشد معنوی یا اعتقاد به قدرت شفابخش غذای «پاک» است. افراد مبتلا به ارتورکسیا ممکن است احساس کنند که مصرف تنها غذای "خالص" به سلامت جسمی و روانی بهتری منجر می شود.

3. علائم

در حالی که هر دو بیماری شامل رفتارها و باورهای ناسالم پیرامون غذا هستند، علائم بی اشتهایی عصبی و اورتورکسیا عصبی متفاوت است. بی اشتهایی عصبی می تواند شامل کاهش وزن شدید، وزن کردن و اندازه گیری مکرر، ورزش بیش از حد و استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها باشد. علائم ارتورکسی عصبی ممکن است شامل اشتغال بیش از حد به کیفیت غذا، پیروی سخت از یک رژیم غذایی خاص، انزوای اجتماعی به دلیل محدودیت های غذایی، و ترس از آلودگی از غذاهای "نجس" باشد.

4. درمان

درمان بی اشتهایی عصبی به طور معمول شامل یک رویکرد چند رشته ای، از جمله مشاوره تغذیه، روان درمانی، و در موارد شدید، بستری شدن در بیمارستان است. درمان شناختی-رفتاری (CBT) اغلب برای رسیدگی به الگوهای فکری و رفتارهای مرتبط با بی اشتهایی عصبی استفاده می شود. درمان ارتورکسی عصبی ممکن است شامل رویکردی مشابه باشد، با تمرکز بیشتر بر روی وسواس فرد نسبت به کیفیت غذا و تشویق به رویکرد متعادل‌تر و انعطاف‌پذیرتر برای غذا خوردن.

نتیجه

در حالی که بی اشتهایی عصبی و ارتورکسی عصبی شباهت هایی دارند، مانند اشتغال به غذا و وزن، اما در علل زمینه ای، علائم و درمان متفاوت هستند. درک این تفاوت ها برای تشخیص دقیق و درمان موثر این اختلالات پیچیده غذایی ضروری است. اگر شما یا شخصی که می شناسید با اختلال خوردن دست و پنجه نرم می کنید، بسیار مهم است که از یک متخصص بهداشت روانی واجد شرایط کمک بگیرید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

عنوان: درک نوروپاتی دیابتی در پا: راهنمای جامع

معرفی

نوروپاتی دیابتی یک عارضه ویرانگر است که می تواند ناشی از دیابت باشد، یک اختلال متابولیک مزمن که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. این وضعیت با آسیب عصبی مشخص می شود که معمولاً در سیستم عصبی محیطی رخ می دهد و پاها محل درگیری مشترک هستند. نوروپاتی دیابتی در پاها که به عنوان نوروپاتی دیابتی محیطی یا نوروپاتی محیطی دیابتی (DPN) نیز شناخته می شود، می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم از جمله درد، بی حسی و ضعف شود. علاوه بر این، خطر ابتلا به زخم پا، عفونت و حتی قطع عضو را افزایش می دهد. در این مقاله، جنبه‌های مختلف نوروپاتی دیابتی در پا، از جمله علل، علائم، تشخیص، پیشگیری و گزینه‌های درمانی را بررسی خواهیم کرد.

علل

نوروپاتی دیابتی در پاها در درجه اول ناشی از افزایش طولانی مدت قند خون است که می تواند به مرور زمان به اعصاب آسیب برساند. مکانیسم های دقیق این آسیب به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که چندین عامل در اختلال عملکرد عصبی نقش دارند:

1. استرس اکسیداتیو: سطوح بالای گلوکز می تواند منجر به تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS) شود که می تواند به سلول های عصبی آسیب برساند و عملکرد آنها را مختل کند.

2. محصولات نهایی گلیکوزیشن پیشرفته (AGEs): سطوح بالای قند خون می تواند باعث ایجاد پروتئین و لیپیدها در سلول های عصبی شود که می توانند در سلول های عصبی تجمع کرده و عملکرد آنها را مختل کنند.

3. متابولیسم تغییر یافته: سطوح بالای قند خون طولانی مدت می تواند منجر به تغییراتی در متابولیسم سلول های عصبی، از جمله کاهش مواد مغذی ضروری و تجمع مواد سمی شود.

4. التهاب: سطح بالای قند خون می تواند پاسخ التهابی را تحریک کند که می تواند به آسیب عصبی کمک کند.

5. عوامل ژنتیکی: برخی از افراد ممکن است به دلیل ساختار ژنتیکی خود بیشتر مستعد ابتلا به نوروپاتی دیابتی باشند.

علائم

نوروپاتی دیابتی در پاها بسته به نوع اعصاب آسیب دیده می تواند به طرق مختلف ظاهر شود. شایع ترین تظاهرات نوروپاتی حسی است که شامل آسیب به اعصاب حسی مسئول انتقال اطلاعات مربوط به لمس، درد، دما و موقعیت است. علائم نوروپاتی حسی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. بی حسی یا گزگز در پا

2. سوزش، تیراندازی یا درد در پاها

3. از دست دادن رفلکس در مچ پا

4. از دست دادن تعادل و هماهنگی

5. حساسیت به لمس، که منجر به ناراحتی ناشی از محرک های جزئی می شود

نوروپاتی حرکتی، که بر اعصاب حرکتی مسئول حرکت ماهیچه ها تأثیر می گذارد، می تواند در پاها نیز رخ دهد. علائم ممکن است شامل ضعف عضلانی، آتروفی و مشکل در راه رفتن یا حفظ تعادل باشد.

نوروپاتی اتونومیک که بر اعصاب خودمختار که عملکردهای غیرارادی مانند هضم غذا، تنظیم فشار خون و تعریق را کنترل می کنند، تأثیر می گذارد، همچنین می تواند پاها را تحت تأثیر قرار دهد. علائم ممکن است شامل کمبود تعریق در پاها، رشد غیر طبیعی ناخن و تغییر در رنگ و دمای پاها باشد.

تشخیص

نوروپاتی دیابتی در پاها اغلب بر اساس وجود علائم معمولی، تاریخچه پزشکی کامل و معاینه فیزیکی قابل تشخیص است. با این حال، ممکن است آزمایش‌های اضافی برای تأیید تشخیص و ارزیابی شدت بیماری لازم باشد:

1. تست حسی کمی (QST): این تست غیرتهاجمی حساسیت اعصاب پا را با استفاده از محرک های مختلف مانند تغییرات دما و لرزش اندازه گیری می کند.

2. الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی: این تست ها فعالیت الکتریکی اعصاب و عضلات را اندازه گیری می کنند و اطلاعاتی در مورد عملکرد و یکپارچگی اعصاب ارائه می دهند.

3. تست رفلکس اتونومیک: این تست با اندازه گیری پاسخ قلب و رگ های خونی به محرک های مختلف، عملکرد اعصاب اتونومیک را ارزیابی می کند.

4. مطالعات تصویربرداری: تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن ممکن است برای تجسم اعصاب و تشخیص هر گونه ناهنجاری استفاده شود.

جلوگیری

در حالی که همیشه نمی توان از نوروپاتی دیابتی در پاها پیشگیری کرد، چندین مرحله وجود دارد که افراد دیابتی می توانند برای به حداقل رساندن خطر خود انجام دهند:

1. کنترل شدید قند خون را حفظ کنید: نظارت منظم بر سطح قند خون و رعایت یک برنامه درمانی تجویز شده می تواند به کاهش خطر آسیب عصبی کمک کند.

2. در فعالیت بدنی منظم شرکت کنید: ورزش می تواند به بهبود کنترل قند خون، ارتقاء مدیریت وزن سالم و افزایش گردش خون در پاها کمک کند.

3. ترک سیگار: سیگار می تواند به اعصاب آسیب بیشتری وارد کند و گردش خون را مختل کند و خطر نوروپاتی دیابتی را افزایش دهد.

4. اجتناب از مصرف الکل و مواد مخدر: مصرف بیش از حد الکل و سوء استفاده از داروها می تواند عملکرد اعصاب را بدتر کرده و خطر نوروپاتی دیابتی را افزایش دهد.

5. مراقبت منظم از پا: بررسی روزانه پاها، تمیز و خشک نگه داشتن آنها و پوشیدن کفش های مناسب می تواند به پیشگیری از عوارض پا مرتبط با نوروپاتی دیابتی کمک کند.

رفتار

درمان نوروپاتی دیابتی در پاها با هدف کاهش علائم، ص

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.